pebbles,

Pebbles, remind me of summer ,i do not really like summer i prefer winter but when i see pebbles i am full of pictures,pebbles are like filling me up with pictures of sea and sun and nature.They seem like they have travelled for years and now they are just resting.So if you stay close enough and be patient you can hear them telling stories.

he said : best picture ever ,

wine,always makes me feel right,

to do or not to do,

The truth is that I began this blog with the idea of writing only in my mother tongue, which is Greek, cause I owe this to me. I couldn’t say that I owe it to my country cause even though I love my country I hate the idea of nationalism or anything that is related to it. Although, I am a supporter of the idea that everyone should stick with their culture and language. In these times that we are facing, times of globalization, we should hold on to culture and our past. I am not sure of what I am going to do yet. I think I just made my mind though… the idea that more people could read and think about what I write makes me feel free so I will try every now and then to write in English too…http://www.youtube.com/watch?v=zlOr8eD6ZLE

the loser takes it all,

Κάποτε ,πριν 2 ή 3 χρόνια, είχα την εξαιρετική τύχη να γνωρίσω εν τάχει μια σπουδαία δημοσιογράφο. Μου ζητήθηκε να βάλω τα καλά μου και να γράψω για μια εφημερίδα. Μου ζήτησαν ,λοιπόν, να γράψω για ένα θέμα της αρεσκείας μου έτσι ώστε να ερευνήσουν τα δημοσιογραφικά μου ταλέντα. Τα τελευταία και η προσπάθειά μου αποδείχτηκε άκαρπη καθώς δεν είχα νέα από τον εκδότη από την ώρα που παρέδωσα το ολόδικό μου αρθράκι.

 Απελπίστηκα και δεν έχω λόγο να το κρύψω. Ήμουν μόλις 18 χρονών και ανακάλυπτα τις χαρές της πρωτεύουσας και της ελευθερίας του λόγου. Τόσος ενθουσιασμός και τόσο άγχος για να εντυπωσιάσω τους εκδότες και σαφώς την δημοσιογράφο που προσπάθησε να με βοηθήσει. Ονειρευόμουν την ολόδική μου στήλη με τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου. Από τη στιγμή που δεν είχα την εξέλιξη που περίμενα εξατμίστηκαν τα όνειρα και μαζί η απόφαση να γίνω δημοσιογράφος.

 Μου δόθηκαν από τότε πολλές ακόμα ευκαιρίες και μου έδειξαν εμπιστοσύνη πολλοί. Εκεί που με τόσο κόπο θέλω να καταλήξω είναι πως ο χαμένος τα παίρνει όλα. Κυριολεκτικά. Διαβάζοντας καταλάθος το άρθρο που είχα παραδώσει τότε στον καημένο αυτό εκδότη, που τόσα έχουν δει τα μάτια του ,συνειδητοποιώ πως άλλαξαν πολλά και κυρίως εγώ. Ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που γράφω και κυρίως το γεγονός ότι ανακάλυψα ότι δημοσιογράφο δεν σε κάνει η εφημερίδα. Μόλις διάβασα το αρθράκι μου λοιπόν ,γούρλωσα τα μάτια και αναρωτήθηκα ποιανού ήταν και πως βρέθηκε στα χέρια μου. Αφού έλυσα την απορία γέλασα, σωστά όχι ΧΑμογελασα , γέλασα.

 Ακόμη και αν ποτέ δεν με πήραν στην εφημερίδα, ακόμη και αν δεν έχω δουλέψει ως δημοσιογράφος , αυτό το αρθράκι έκανε το θαύμα του. Εκτός του ότι με έκανε και γέλασα ,με δίδαξε να σέβομαι τα λάθη που έχω κάνει και κυρίως να μαθαίνω από αυτά. Μου έφερε στο νου αναμνήσεις και μου άνοιξε τα μάτια με τρόπο περίεργο. Κατάλαβα πόσο έχω αλλάξει μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια και ότι ο μόχθος μου επιβραβεύθηκε. Είναι τελικά κάτι το εξαιρετικό να έχεις απτά στοιχεία για τα χρόνια που άφησες πίσω. Χρόνια στα οποία νόμιζες πως δεν κατάφερες τίποτα αλλά με τον καιρό σου δείχνουν το αντίθετο. Τελικά χρειάζεται υπομονή και ενέργεια για ό,τι είναι μπροστά.  Πραγματικά ο χαμένος τα παίρνει όλα ή αν όχι όλα σίγουρα τα περισσότερα.

dear 17 year old me,

 Το έτος 2011 αποχωρεί και μαζί του αποχωρεί άλλος ένας χρόνος μέσα στον οποίο συλλέξαμε  σαν έθνος πολλές πληροφορίες, τις όποιες ο καθένας αξιολόγησε με το δικό του μοναδικό τρόπο. Μέσα σε αυτό το έτος, λοιπόν, μάθαμε την αξία του χρήματος, την αξία των δικαιωμάτων μας (όπως αυτό της εργασίας) και μάθαμε να μισούμε τις πολιτικές ηγεσίες. Μαλώσαμε και ήρθαμε πιο κοντά. Διαφωνήσαμε και συμφωνήσαμε ξανά και ξανά καταλήγοντας λίγο ή πολύ στο συμπέρασμα ότι ήμαστε ίδιοι και ισότιμοι. Το θέμα είναι πως η δημιουργία αυτού του blog είναι συνώνυμη της ανάγκης μου για συνδιαλλαγή με άτομα δημιουργικά σε οποιονδήποτε  τομέα. Καθώς η κρίση μας ρουφά δεν θα της επιτρέψω να μας στερήσει και τα αυτονόητα, όπως τη φαντασία και την δημιουργικότητα.

 Σκοπός μου ,δεν είναι να κάνω απολογισμό της χρονιάς σε εθνικό επίπεδο αναμασώντας αυτά που έχουν ήδη χιλιο-ειπωθεί με τον καλύτερο ή τον χειρότερο τρόπο από τα ΜΜΕ. Σκοπός μου είναι να κάνω έναν προσωπικό απολογισμό του έτους που πέρασε και να ερευνήσω εάν τυχών υπάρχουν «δημιουργικά μυαλά» που συμπάσχουν.

 Προσωπικά ,ο χρόνος αυτός, με βρήκε θετικά ξαφνιασμένη. Μπορώ με θάρρος να πω πως τους στόχους μου τους πέτυχα ,κάνοντας νοερά «check» σε κάθε τι που ήθελα να πετύχω. Ένα από αυτά, το να καταφέρω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου την ώρα που έπρεπε και με μια αξιοπρεπή διάκριση, καθώς  και το ότι ανέλαβα την εκπόνηση μιας εργασίας της οποίας το αποτέλεσμα με ξάφνιασε ευχάριστα.

 Κάποιος λοιπόν που με παρατηρούσε με ευλάβεια και υπομονή θα έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση που τα κατάφερα όπως ακριβώς υπολόγιζα(ίσως και καλύτερα). Το πρόβλημα προέκυψε όταν ,φτάνοντας στο τέλος του έτους, θέλησα χωρίς φόβο και πάθος να απολογηθώ στον εαυτό μου για το τι πέτυχα από εκείνους τους στόχους που είχε θέσει η «νεότερη εγώ».

 Λέγοντας δυο λόγια για την «νεότερη εγώ» κατέληξα στο συμπέρασμα πως έχει θέσει τον πήχη της πολύ ψηλά. Αρχίζοντας να την κατηγορώ θέτω το επιχείρημα πως πίστευε πως θα έχουν τελειώσει τα βάσανά της ,την μοναδική εκείνη στιγμή που πέρασε στο Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο με κεφαλαίο Π σημειώνω. Θεωρούσε λοιπόν που από τη στιγμή που διάλεγε μονοπάτι, καριέρας ,να διαβεί όλα θα κυλούσαν όπως έπρεπε. Ακόμη ,αποφάσισε πως θα ήταν έξοχη ιδέα να σπουδάσει πολιτική επιστήμη(πράγμα για το οποίο δεν την κατηγορώ ουδόλως). Επίσης ,αποφάσισε πως η πολιτική επιστήμη θα ήταν σπουδαία καριέρα πράγμα που αναθεώρησε γρήγορα (πάλι καλά). Έστρεψε την προσοχή της ,και άνοιξε τα αυτιά και τα μάτια  της  σε οτιδήποτε νέο και μάζεψε όσες πληροφορίες μπορούσε από το Πανεπιστήμιο με κεφαλαίο Π.(πολλές φορές και μόνο πληροφορίες που της άρεζαν για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη ). Αποφάσισε πως η πολιτική επιστήμη είναι λειτούργημα και όχι καριέρα και με έφερε εδώ να αγωνιώ για να της κάνω το χατίρι.

 Είμαι εδώ προσπαθώντας να διαβάζω λογοτεχνία και ποίηση ,έχοντας ακόμη τα αφτιά και τα μάτια ανοιχτά σε ό,τι καινούριο ,εξυψώνοντας το πνεύμα μου και βλέποντας αυτό που αγαπώ ως λειτούργημα και όχι ως καριέρα. Σε καιρούς δύσκολους σαν αυτούς(δηλώνοντας τον μη πεσιμισμό και την μη μοιρολατρία μου) ίσως θα έπρεπε να αγωνιώ για εξετάσεις ,μεταπτυχιακά ,δουλειές μεγάλες και λεφτά. Το κάνω που και που αλλά έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτά που με δίδαξε η νεότερη εγώ και αν μη τι άλλο της έχω εμπιστοσύνη, με έφερε ως εδώ.